چندی پیش مجموعه تصویری از حواشی یکی از کنفرانس‌های وحدت در کشور در خبرگزاری‌ها منتشر شد که بازتاب‌های زیادی در فضای مجازی و حتی شبکه‌های خبری عربی و وهابی داشت. ماجرا آن بود که بزرگان حاضر در همایش، پس از تأکیدات مکرر همایشی و نمایشی که خود بر ضرورت وحدت در جوامع اسلامی داشتند، به اقامه نماز ایستادند؛ آن هم به جماعت.
اما اگر فکر می‌کنید این بزرگان نماز جماعتشان را به اتفاق و اتحاد خوانده‌اند، سخت در اشتباهید! آن‌ها با کمال آرامش و در نهایت تحمل(!) به اقامه دو نماز جماعت، در جوار یک‌دیگر و به موازات هم پرداختند و با آن‌که اکثر فقها بر جواز اقتدا به نماز جماعت اصحاب مذاهب فتوا داده‌اند، در کمال تعجب، هیچ‌یک از آن‌ها در صف جماعت برادران دینی‌شان حاضر نشدند!
ماجرای سمینارهای بی‌فایده‌ای که چندی پیش رهبر انقلاب در توصیف سمینار مبارزه با مفاسد اقتصادی انذارش را داده بودند، ظاهرا در همه سمینارها مصداق می‌یابد و موضوع سمینارهایی که بدون التزام عملی و باور درونی، تنها برپایه گزارش و نمایش فعالیت مدیران یا اکراه و الزام و فشار اجتماعی برپا می‌شوند، در همان جلسه سمینار، محکوم به شکست است.
وقتی حتی یک‌نفر از حاضران در همایشی با موضوع وحدت، در هفته وحدت و در سال‌روز ولادت اسوه وحدت، حتی حاضر به نمایش عملی وحدت نیست، چطور انتظار می‌رود که همان شرکت‌کنندگان، مروج وحدت باشند؟
اما وحدت مذاهب در ایران اسلامی، سوی دیگری هم دارد. وحدتی که قرن‌هاست در عمق زندگی مردم، از هر مذهبی جاری است و حتی در کف خیابان‌ها هم نمود می‌یابد. آن تصاویر پیش‌گفته را فراموش کنید و تصویر دیگری را ببینید از اقامه نماز کارکنان یک رستوران در پیاده‌رو یکی از محلات مشهد که جماعت و وحدت را در عمل نشان می‌دهد. شما بگویید؛ نماز متفرق این همایش‌های عریض و طویل، بیشتر مروج وحدت است یا نماز وحدت نوجوانی از برادران اهل‌سنت؟
http://www.ghasednoor.ir/fa/tiny/news-3891
ارسال نظر