شبکه ملی زیارت  «زمینه» می‌خواهد نه «زمین»

1-  هر کار تولیدی به‌خصوص در حوزه فرهنگ، هنر و رسانه قبل از نیاز به سخت‌افزار مجهز، محتاج نرم‌افزاری قوی است. تا بذری برای کشت و زرع نباشد، حاصلخیزترین زمین هم محصولی نخواهد داشت. تا مظروفی نباشد، ظرف خالی هیچ نیازی را برآورده نمی‌کند و تا شام و ناهاری نباشد، آفتابه و لگن خالی برای میهمان غذا نخواهد شد. مشکل امروز سینما و تلویزیون ما نیز همین است. بیماری اصلی سینمای ایران به گمان بیشتر اهل فن، ضعف در فیلم‌نامه است؛ فیلم‌نامه‌ای که تمام ابزار آن «قلم و کاغذ» است. در تلویزیون نیز گرچه اوضاع بهتر است، ماجرا کم‌وبیش به همین منوال است.

 

2- متاسفانه یک ذهنیت غلط در ذهن مدیران فرهنگی ما به‌خصوص در حوزه رسانه شکل گرفته است و آن توسعه کمی بدون پشتوانه نرم‌افزاری و تولیدی است. در حالی که هم علم و هم تجربه بارها ثابت کرده است توسعه کمی وقتی جواب می‌دهد که کیفیتی وجود داشته باشد. ماجرا درمورد «شبکه ملی زیارت» که تقریبا دوسالی است بحث آن بر سر زبان‌هاست، نیز کم‌وبیش به همین منوال است. متاسفانه همه حرف‌وحدیث‌های حول‌وحوش این شبکه در این دو سال، در حوزه سخت‌افزار آن بوده است. همه، حرفِ بودجه و اعتبارات و زمین و امکانات را می‌زنند و خبری از محتوا و برنامه‌ها و زمینه‌ها نیست.

 

3- واقعا ما از شبکه ملی زیارت چه می‌خواهیم؟ آیا مشکل چنین شبکه‌ای با اختصاص بودجه و اعتبار حل خواهد شد؟ چه برنامه محتوایی مشخصی برای آن داریم؟ آیا از همه ظرفیت‌های فرهنگی و رسانه‌ای استان در «شبکه خراسان» فعلی استفاده شده است؟ اصلا تفاوت چنین شبکه‌ای با «شبکه خراسان» فعلی در چیست؟ آیا این شبکه هم با همین کیفیتِ تولید می‌خواهد روی آنتن برود؟ اگر مشکل با نام‌های پرطمطراق حل می شود، چرا نام همین شبکه موجود را «شبکه ملی زیارت» نگذاریم؟

 

4- خراسان، مهد زبان و ادب فارسی است و زبان، اصلی‌ترین عنصر هر رسانه است. در طول تاریخ ایران بسیاری از اهل قلم، زبان‌آوران و آدم‌های رسانه‌ای هر دوره خراسانی بوده‌اند. هم‌اکنون نیز بسیاری از روزنامه نگاران، نویسندگان و هنرمندان رسانه‌های مختلف خراسانی‌اند. بی‌شک ظرفیت فرهنگی، هنری و رسانه‌ای خراسان بسیار بیشتر از وضعیت موجود است. با وجود مهاجرت بسیاری از این افراد هنوز ظرفیت‌های فعال و به‌کارگیری نشده بسیاری فراموش شده‌اند اما نباید سوراخ دعا را گم کرد. مشکل اصلی، بودجه و اعتبار و «زمین» نیست، مشکل اصلی «زمینه» است.

 

برگرفته از: شهرآرا آنلاین